Yine Mahmut Hoca'nın Hababam sınıfına verdiği bir yemek cezasında:
Hocanızla konuşmuyorsunuz demek. Naptım size çocuklar? Okuldan kaçtınız, hem de alay edercesine, “Aferim” mi diyecektim?…
Düşman gibi bakmayın bana; ömrüm boyunca öğrencilerim hep böyle baktılar yüzüme, alışığım. Bense onlara sadece güzel şeyler öğretmeye, doğru yolu göstermeye çalıştım. Ama arkama baktığım zaman pek de başarılı olmadığımı görüyorum.
Koca bir ömrü Anadolu’nun o köşesinden bu köşesine sürülmekle tükettim. Ne zaman bir öğrenciye hatası için ceza versem; karşımda ya anlayışsız, kodaman bir veli ya da bana çok ileri gittiğimi söyleyen bir idare adamı gördüm.
Oysa benim istediğim o çocukların sorumluluk duygusu öğrenmeleri ve görevlerini yapmalarıydı. Mutlu olmam için bu bana yeterdi. Ama olmadı. Hayatımı bir hiç uğruna ziyan ettim. Bu yaştan sonra da yanıldığımı itiraf etmek zor geliyor. Ömrümün geri kalan günlerini de gene eskisi gibi öğrencilerime, yani sizlere, doğruyu, güzeli öğretmeye çalışarak geçireceğim; hiç ümidim olmasa da.
